خاطره نویسی طنز در عید نوروز

این نمونه ادبی ، مثالی از خاطره نویسی طنز و لطیفی است که خواننده را همراه با نویسنده با خاطراتی شیرین همراه می گرداند. این نمونه را در نوروز سال 90 نوشتم و ماجرا هایی از نوروز 90 را زنده می کند که امیدوارم مورد پسند قرار بگیرد.

نوروز آمد و با خود بوی حیات آورد و زمستان وداع خود را پس از خودنمایی آخرش، زمزمه کرد. خانه ها از همیشه منظم تر و مرتب ترا ند و لباس ها و وسایل نو برق می زنند. ماهی های سرخ و سیاه دور تنگ های شیشه ای خود می چرخند و خیلی هایشان هم قبل از تحویل سال می میرند خانه ی پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها امروز غوغاست و عیدی ها خود نمایی می کنند. خیلی ها در  مسافرت اند و خیلی ها مانند من همین جا در شهر خود مانده اند.

...

برای مشاهده ی ادامه ی متن به بخش ادامه مطلب مراجعه فرمایید

متن ادبی کوتاه با موضوع بهار و عید نوروز

بوی عیدی و عید در همه جا می پیچد و همه در انتظار نوروز اند و همه شادتر از همیشه اند چرا که تولد زمین است . همه به همدیگر عیدی می دهند و بهار هم شکوفه های گرمش را به آرامی به زمین هدیه می کند. خانه تکانی ها تمامی ندارد بوی هفت سین زندگی همه جا را عطراگین کرده است. زمین هم خوشحال است چون اسب سفید بهار بعد از 9 ماه خودنمایی می کند با آمدنش یا مقلب القلوب ها می پیچد و بهانه ای ایجاد می شود که برای 13 روز همه یکدیگر را شاد ببینند ولی زمستان امسال حسود است و قبل از رفتنش آخرین خودنمایی های خود را می کند و راه را بر شکوفه ها و زمین های سرسبز می بندد. به راستی زمستان امسال خوب کر کری می خواند؛ شاید از "بهار بهار" کردن های مردم عصبانی است و حق هم دارد ، انگار نه انگار که دو ماه قبل همه مژده ی زمستان شیرین را می دادند و همه در انتظار برف بودند ولی اکنون نو که به بازار آمده کهنه دل آزار شده است و همه زمستان را شخصیت منفی داستان زندگی خود می دانند! همه همینطور اند همه ی آدم ها یک روز بهترین اند و یک روز در اوج قرار دارند ولی بعد از مدتی به زیر پا ها می افتند ولی کاش همگان چون بهار بودند و همیشه با غرور و زیبایی می آمدند و بدون هیچ افتادگی می رفتند! چون بهار هم روزی می رود ولی هیچ گاه هیچ کس گرمای طاقت فرسای تابستان را به بهار شیرین ترجیح نمی دهد.

 

 

پس بیایید همه بهاری باشیم!

متن ادبی کوتاه و طنز با موضوع شروع مدارس

پاییز می آید و ماه مهر ، مهر مدرسه را بر روی قلب بچه ها مُهر می کند. مُهری استامپش خون است ! مدرسه دهان باز می کند و هر روز از ساعت 8 تا 2 ظهر چند صد دانش آموز را می بلعد. مدرسه ی ما 6 معده دارد که در اصل سه کلاس است که هر کدام الف و ب هستند. مدرسه ی ما مثل شهر بازی است و کلاس ها در آن نقش طونل وحشت و سالن امتحانات نقش بخش مرگ را در آن بازی می کند و حیاطش هم محیط نفس کشیدنی برای ماست بعد از شکنجه های امتحانی. در مدرسه سرایدار با یک چوب به کلفتی درخت چند هزار ساله ایستاده است. شایعه شده که آن چوب که دو سر هم دارد 1500 بار در آتش سیقل داده شده است ولی چگونه و با چه روشی اش را نمی دانم!! در دفتر همیشه مقابل دانش آموزان باز است و مقابل دفتر جای چند سوراخ سیاه که مربوط به خطا رفتن تیر از رگبار ناظم به سمت اعدامی های دیروز است که از قرار معلوم آرزوی مرگ مدیر و همه ی معلمان مدرسه را کرده بودند وجود دارد. مدرسه ی ما ازقرار معلوم همیشه بوی خون و باروت می دهد حتی در بهار که در آن بوی گل و شکوفه پراکنده است! و حتی در زمستان که سفیدی برف سیاهی دل ها را می پوشاند.  

متن ادبی با موضوع عید نوروز

تولد زمین بود و نوروز سیزده روز میهمانش بود و این روز ها داست با زمین و زمینیان وداع می گفت و یادگاری ها و سوغاتی هایش را هم باقی می گذاشت؛ باز هم مثل همیشه نوروز کوله باری از شکوفه و گل و سبزی به زمین هدیه کرده بود. روز آخر به اسم هدایای نوروز در آمده بود و همه به دنبال ذره ای سرسبزی بودند تا به طبیعت سلام کنند و با نوروز وداع. مزرعه از همیشه سرسبز تر بود و سکوت در آن فریاد می زد. گل ها هم به سرسبزی بهار و ملایمت نسیم بهاری سلام می گفتند و نسیم هم در جواب از خوشحالی سبزه ها را می رقصاند. ابر ها هم در حسرت دیدن سوغاتی های نوروز بودند و مهر بهار در دل هایشان بود. معلوم بود که بعد از نه ماه انتظار دلتنگ بهار بودند و قطره قطره به زمین می آمدند و کنار گل ها و سرسبزی ها می نشستند.

خورشید در آمده بود و به تنم گرمی می داد ولی رنگ و رویم دیگر آن زیبایی قبل را نداشت و تنم پر از زخم تیغ و چاقو بود. باز هم خانواده ای کمر سکوت حاکم بر باغ را شکستند و با سر و صدای خود سوغاتی های نوروز را سرزنده تر کردند. آنها هم از رقص نسیم و شادابی خورشید لذت می بردند. لبخند به لب داشتند ، بساطشان را روی زمین پهن کردند. در طول عمرم آدم های زیادی ندیده بودم و نمی دانستم که دقیقا درون آدم ها چیست ولی همیشه از آنها بدم می آمد؛ چون از کودکی و جوانیم که آفتاب در لا به لای شاخه هایم بازی می کرد بعضی آدم ها می آمدند و روی تنم یادگاری می نوشتند و همیشه هم می گفتند : یک درخت گردو دیگر چه ارزشی دارد؟!

پس بیایید با طبیعت مهربان باشیم . بیایید آنگونه باشیم که سوغاتی های نوروز از ما نرنجند!

 

و این بود انشای من   

انشا ادبی با موضوع زمستان و بهار

کول بار دگر بار دارد بسته می شود. زمستان به آرامی رخت می بندد. زمستان! زمستانی که نیامده رفت! زمستانی که تا همین دیروز جوان بود امروز مو هایش رنگ میراثش برف شده است. زمستان وداع تلخ آخرش را این روز ها می گوید با آنکه هر سال با غرور وارد می شود و یلدا او را بر عالم و آدم معرفی می کند.

ادامه انشا در بخش ادامه مطلب

انشا ادبی به مناسبت ماه رمضان

از خواب که بیدار می شوی کل ماجرای فردایت جلوی چشمانت می آید. ناگاه خود را بیدار و هشیار می یابی. در ظلمات شبانگاه و در مقابل سفره ی سحری. با چشم هایی سرخ و خواب آلود، و در میان خواب و بیداری با بی میلی غذا را در دهان می گذاری. یازده ماه در ناز و نعمت و عشق و حال بوده ای اما از امروز یک ماه  باید دلت را روزه سرا کنی. ناگاه بانگ اذان در گوش فلک دمیده می شود و همه و همه و همه این بار آماده اند.

اذان را که گفتند تمام روز آینده را اما با اندکی تخلص به یاد آوردم. اما به راستی که به یاد آوردنش تا کی بود مانند دیدن.

از خواب که بیدار می شوی کل ماجرای فردایت جلوی چشمانت می آید. ناگاه خود را بیدار و هشیار می یابی. در ظلمات شبانگاه و در مقابل سفره ی سحری. با چشم هایی سرخ و خواب آلود، و در میان خواب و بیداری با بی میلی غذا را در دهان می گذاری. یازده ماه در ناز و نعمت و عشق و حال بوده ای اما از امروز یک ماه  باید دلت را روزه سرا کنی. ناگاه بانگ اذان در گوش فلک دمیده می شود و همه و همه و همه این بار آماده اند.

اذان را که گفتند تمام روز آینده را اما با اندکی تخلص به یاد آوردم. اما به راستی که به یاد آوردنش تا کی بود مانند دیدن.

صبح گراییده به ظهر ، از خواب بر می خیزم. تقریبا ساعت یازده ظهر است و من هیچ از روزه داری نمی دانم. هنوز گویی زندگی ام زندگی روز های عادی است. دقیقه ها و ثانیه ها مثل همیشه به سرعت می دوند و می روند و همه همانی هستند که بودند و تا ساعت دیگر نخواهند بود. سکوت زیبایی بر همه جا حاکم است ... بقیه انشا در ادامه مطلب

متن ادبی با موضوع زمستان

گویی هوا دریایی از تاریکی و سرما شده و نور ها فقط به سوی سفیدی تمایل دارند. همه چیز آرام است... جهان با همه ی صدا های دلخراشش گویی همچون درختان در خواب است... یا شاید برای مدتی مرده است.ابر هم گویی با مرگ زمین خوشحال است و هدیه می دهد ؛ و جهان را سفید پوش می سازد. و با آمدن بهار و زنده شدن زمین... اشک می ریزد. پس چه دشمنانی اند این ابر و زمین. و تمام داستان هستی ، ماجرای دشمنی های ابر و زمین است. گاه زمین با دیدن اشک ابر ، سبز می پوشد و شاد می شود و گاه ابر با مرگ زمین ، نقل و نبات میهانی می دهد. اما افسوس که نفس ابر و لاشه ی زمین هر دو سرد و تاریک اند.